Do roboty!

Pusto, głucho i bez wyrazu.
Jakby nic się nie działo.
A przecież się dzieje: życie się toczy nieustannie.
Potomki rozpoczęły naukę w nowych szkołach. Na razie bardzo zadowolone - przede wszystkim z tego, że wyrwały się z naszego zaścianka.
Kończymy remont naszej perełki ukochanej. Jest coraz piękniej. Jednak prawda jest taka, że w domu co chwilę okazuje się, że "należałoby" coś zrobić. A jeszcze w przypadku TAKIEGO domu....Wpadliśmy na pomysł kupienia kilku starych mebli - natychmiast przestały podobać nam się schody: trzebaby je postarzyć. Wpadliśmy na pomysł wytapetowania części salonikowej, koniecznie należy wymienić firanki. Wymieniliśmy część desek elewacyjnych - pozostałe aż proszą o renowację. A płot...a podwórko...a to i tamto....
Mimo kłód, rzucanych przez los pod nasze nogi, udało nam się pojechać na krótkie wakacje. Nie, nie tak pełne przygód i emocji, jak zeszłoroczne. Ale w lubianym przez nas miejscu, w lubianym przez nas towarzystwie (naszym własnym, hehe) - po prostu tydzień spokoju.
Teraz, korzystając z usamodzielnienia się Potomków, będę starała się nadrabiać blogowe zaległości - nie tylko w pisaniu, ale i w czytaniu. Przyznam, że odkąd korzystam z piekielnego, bezklawiaturowego wynalazku, mam niechęć do pisania dłuższych i bardziej przemyślanych wypowiedzi. Tak, jakby minimalizacja sprzętu, zminimalizowała mój mózg. Jestem w stanie pisać posty na forum, czy krótkie informacje mailem, ale złapałam się na tym, że robię wszystko, żeby jak najbardziej je skrócić. Nie jest to kwestią małej wygody w posługiwaniu się klawiaturą elektroniczną - jest ona porównywalnie wygodna do zwykłej, komputerowej, czy laptopowej. Ale pisać się na niej zwyczajnie nie chce. Przepraszam się więc z laptopem, albo nawet będę chodzić do komputera Gryzeldy, pod jej nieobecność....Nie będzie martwy sprzęt rządził moim blogiem!