Czy ja nie jestem kobietą?

Czytam kolejną książkę, polecaną jako "lektura kobieca".
Owszem, czytam ją na własne życzenie oraz z czystej przekory....skoro nie spodobała się tu:
http://mlodapisarkaczyta.blox.pl/html , to jest nadzieja, że mnie się właśnie spodoba na zasadzie odwrotności - skoro empirycznie zostało potwierdzone, że to, co podoba się Młodej Pisarce, u mnie wywołuje uczucia - co najmniej - mieszane.
Rachel Cusk napisała książkę....Sądząc po opisie na tyle okładki, jest to książka o kobietach i dla kobiet, napisana przez kobietę. "Trafność obserwacji, inteligentnie prowadzona narracja, nienaganny i precyzyjny styl"... - bla, bla, bla.....
Wyjątkowo chyba - zgodzę się z każdym krytycznym słowem z recenzji "Arlington Park" napisanej przez Młodą Pisarkę. Oprócz jednego: ta książka naprawdę od razu przywodzi na myśl "Drogę do szczęścia". Poza kwiecistym i ozdobnym stylem pisania - opowiada o tym samym.

Czytam ją sobie i jęczę cichutko - nie tylko nad nagromadzeniem przymiotników w jednym zdaniu (za styl powinna pani Cusk zdecydowanie dostać jakieś odznaczenie państwowe), ale - przede wszystkim - nad treścią.

Jak to się dzieje, że kobiety portretowane w literaturze kobiecej są tak głęboko nieszczęśliwe? Jak to jest, że męczą się w związkach, czują się każdego dnia zabijane, więzione, ubezwłasnowolniane? Jakim cudem, po pięknym i uskrzydlającym narzeczeństwie, "motylach w brzuchu", spacerach przy świetle księżyca i niekończących się rozmowach o wspólnej przyszłości, następuje nieuchronnie - w najlepszym wypadku NUDNE, a w najgorszym KOSZMARNE małżeństwo. Dlaczego małżeństwo to w literaturze kobiecej zawsze klatka, koniec życia, zamknięcie w czterech ścianach między kuchnią a łazienką, usmarowanie w dziecięcych papkach i innych wydzielinach, degradacja dziewczęcych marzeń i dążeń do pojemnika z uniwersalnym środkiem do mycia , szmaty i gumowych rękawiczek. Jednym słowem - życie rodzinne to koniec kobiecego świata.

Kto te nieszczęsne kobiety zmusza do bycia żonami, skoro to dla nich takie dramatyczne? Zbiorowo spodziewają się po małżeństwie czegoś innego, niż dostają? Coś jest nie tak z ich mężami? Psują się po ślubie?

A może po prostu książka o szczęśliwym małżeństwie byłaby nudna i dlatego nikt takiej nie pisze. Bo co można napisać ciekawego o kobiecie realizującej swoją pasję bycia żoną i matką? O kobiecie, która kocha swojego męża i czuje się przez niego kochana? O kobiecie, która - mimo żmudności tego zajęcia - z radością zajmuje się domem i dziećmi, czerpiąc z niego satysfakcję porównywalną do tej, którą jej koleżanka czerpie z kolejnych sukcesów zawodowych.

Nie jestem feministką. Nie uda mi się nigdy zrozumieć kobiecej literatury. Po takiej lekturze mam ochotę powiedzieć: a bardzo Wam tak dobrze! Żeby być szczęśliwą, trzeba tego chcieć, a nie wyszukiwać we wszystkim jakąś niedogodność i skazę. Nawet w zdrowym zębie można grzebać tak długo, aż wygrzebie się w nim dziurę. Bolesną. Kobiety - przynajmniej te, użalające się nad swym losem w powieściach dla kobiet - sprawiają wrażenie takich marud, co to zwyczajnie nie chcą widzieć pozytywów wokół siebie. Tak długo i drobiazgowo analizują swój światek, aż dojrzą mikroskopijną zadrę, która natychmiast urośnie do rozmiarów osinowego kołka, nieodwracalnie przebijającego im wrażliwe, kobiece serce. Aż dziwne, że wystarcza im czasu i energii na wypowiedzenie i spisanie żalów do całego świata.