O porażkach edukacyjnych

Z okazji dnia Dziecka.


Będąc młodą matką, zaczytywałam się w książkach A.Faber i E.Mazlish - ekspertek od tego, jak mówić do dzieci, by słuchały oraz jak nie zamordować rodzeństwa, kiedy rodzeństwo samo się chce wzajemnie zamordować. O ile książeczkę o rodzeństwie zakupiłam ze strachu, pomna mych awantur z młodszym bratem, o tyle tę o mówieniu i słuchaniu nabyłam niejako przy okazji. O ile książeczka o rodzeństwie posłużyła mi parę razy mądrą radą, o tyle ta druga wydawała mi się od początku jakaś taka.....co najmniej dziwna. Pomyślałam sobie, że jeśli miałabym rozmawiać z moimi - wszak inteligentnymi - Potomkami w taki sposób, jak zalecają autorki, niechybnie skończyłoby się pukaniem się znacząco w czoło przez Nieletnich. Siłą rozpędu kupiłam też książeczkę o nastolatkach, z tej samej serii. Efekt ten sam, jak przy książeczce o mówieniu i słuchaniu. Jakimż niewyobrażalnym głąbem musi być dziecko, które łapie się na takie sztuczki słowne?

Gryzelda i Gburek szybko zainteresowali się opisywanymi pozycjami - na okładce widnieją fragmenty komiksowych ilustracji. No i to był początek końca edukacyjnej funkcji podręczników mądrego wychowania w naszym domu....Książeczki są zaczytywane przy każdym posiłku. Często następuje karczemna awantura o to, które bierze o nastolatkach, a które o słuchaniu. Ta o rodzeństwie ma znacznie mniejsze powodzenie wśród młodocianych czytelników.

Jakiś czas temu odbyłam z Gryzeldą rozmowę.
G. "Mamo, wiesz co się stało w szkole?"
J. "Co się stało w szkole?"
G. "Nie, nie tak, powinnaś powiedzieć: >widzę, że jesteś podekscytowana, czy chcesz mi o czymś opowiedzieć<"

Zanim zrozumiałam, że Dziewczę testuje na mnie teksty z książki, lekko zbaraniałam, bo - jako żywo - zwykle rozmawiam z dziećmi jak z kimś równym sobie umysłowo.

J. "Ach, ach, widzę, że pewna dziewczynka chce mi o czymś bardzo ważnym powiedzieć! - włączyłam się aktywnie do rozmowy.
G. "Bo wiesz, Mateusz powiedział, że Michał powiedział, że Kuba powiedział...."
J. "Ojej, doprawdy?"

Prowadziłyśmy taki durnowaty dialog, dopóki zgodnym chórem nie ryknęłyśmy śmiechem.
Potem próbowałyśmy dalej, ale ja co chwilę zapominałam kwestii albo myliłam sytuacje (trochę celowo) - Gryzelda dzielnie przypominała mi właściwe formułki z książeczek. Ubaw miałyśmy niesłychany.

Tak oto potwierdziły się moje najwcześniejsze przypuszczenia - dla takiej wariackiej rodziny jak nasza, książeczki amerykańskich autorek nie są dobrym rozwiązaniem. Przydałby się podręcznik psychiatrii.


Druga porażka edukacyjna nie jest już zabawna, tylko DZIWNA.
Otóż Gryzelda, Dziewczynka, która ma pamięć jak słoń - bynajmniej nie o Słoniu Trąbalskim mowa - Dziewczynka, która czyta z prędkością światła - Dziewczynka, która przez pierwsze trzy lata szkoły nie musiała robić NIC, Dziewczynka ponadprzeciętnie inteligentna i wszechstronnie uzdolniona, będzie miała na koniec roku czwórkę z historii. Jak by na to nie spojrzeć, nie jestem w stanie objąć tego faktu moim małym rozumkiem. Jestem z tej okazji zła a nawet zrozpaczona. Nie rozumiem, jak można mieć czwórkę z historii, trudno, niech będzie, że jestem ułomna.




Gryzelda - ekspert