Czternasta

Czternaście lat temu nie przyszłoby mi do głowy, że będę jeździć moją wymarzoną terenówką - nie dość, że z kołem zapasowym z tyłu, to jeszcze w kolorze zielonym (wizerunek takiego samochodu miałam na piórniku do pierwszej klasy - żadna dziewczyna nie chciała ze mną siedzieć, bo byłam "dziwna"). Fakt, nie przyszłoby mi też do głowy, że moja wymarzona terenówka to wredny typ, który psuje się w sposób spektakularny i złośliwy - należy jednak oddać mu sprawiedliwość, że robi to z gracją, oznajmiając nam, że "czas do warsztatu, czas wydać parę stówek, moi państwo", nie zaś rozkraczając się widowiskowo w połowie trasy Warszawa - Wrocław. Przepalenie bezpiecznika wycieraczek nocą, w czasie deszczu, 100 km od domu, litościwie wspomnę tylko po cichutku, bo to doprawdy drobiazg. Nie przyszłoby mi do głowy, że ciągłe wybryki Zielonego w podobnym stylu, doprowadzą mnie do dramatycznego wyznania: "sprzedajmy go", które wygłosiłam w desperacji, a na które od miesiąca nie ma odzewu - wariatów na świecie brak.
Ale ja nie o tym....
Czternaście lat temu nie przyszłoby mi do głowy, że będę miała możliwość jeździć sobie do kina kabrioletem w dowolnym kolorze. I zupełnie nieistotnym jest, że jazda kabrioletem w ogóle mnie nie bawi, nie czuję tego i już. Ale samo zdanie: "jeżdżę do kina kabrioletem, dziś czerwonym, za tydzień srebrnym" - brzmi nieźle, nieprawdaż?
Czternaście lat temu nie przyszłoby mi do głowy, że będę miała możliwość zobaczenia Paryża, Wiednia, Budapesztu, Pragi i paru innych ciekawych stolic oraz pomniejszych miast i miejsc w Europie - nie wiem, czy nie bardziej godnych uwagi od niektórych stolic.
Czternaście lat temu byłam początkującą studentką, która postanowiła się usamodzielnić, wybierając dość trudną ścieżkę. Do tego nie wiedziała, że ścieżka okaże się jeszcze trudniejsza, niż jej się wydawało: miało brakować tylko kasy, zabrakło również mieszkania...
Czternaście lat temu nie myślałam o tym, co będzie za lat czternaście. Ba! Nie myślałam o tym, co będzie za lat trzy! W sumie - to się akurat niewiele zmieniło - nadal żyjemy chwilą i chyba tak jest dla nas dobrze.
Czternaście lat temu miałam w zasadzie tylko jedno, czego byłam w stu procentach pewna: wychodzę za mąż z miłości i dlatego wszystko inne się ułoży.

Nadal, pomimo rozlicznych zmian w sytuacji życiowej, zawodowej, ogólnoświatowej, mimo wichrów i burz, które następowały podczas tych czternastu lat, czuję tę samą miłość i wzajemność. Tu się nic nie zmieniło. Wszystko inne to drobiazg.