Oskary...

Nigdy nie twierdziłam, że jestem normalna, jeśli chodzi o gusta literacko - filmowe. Mam tak od ogólniaka, że nie podoba mi się to, co wszystkim.
I cieszę się z tej swojej odmienności.

W sobotę było mi dane obejrzenie - polecanego przez wszystkich wokół - tryumfatora gali oskarowej sprzed roku - filmu "Slumdog - milioner z ulicy".
Rozsiadłam się wygodnie, gotowa na wielkie emocje....i nic. Pustka.

Ot, film, jak film. Pierwsze wrażenie kompletnie nijakie.
Drugie wrażenie - dużo gorsze.

To tak, jakby dobrzy ludzie z bogatszej i lepszej części naszego Globu nagle ze zdumieniem dowiedzieli się, że istnieje inny świat od ich własnego, że piękne, radosne, roztańczone i rozśpiewane, kipiące kolorami Indie z filmów Bollywood, to nie do końca prawdziwe oblicze tego kraju, że istnieje na Ziemi taka bieda, której najedzony i starannie ubrany - w markowe ciuchy - Obywatel Półkuli Północnej nie jest sobie w stanie wyobrazić. No, ale przecież wszystko skończyło się happy endem. Bieda zniknęła. Bohaterowie żyli długo i szczęśliwie. Uff - to był tylko film, na szczęście. Można sobie teraz zrobić drinka z palemką, zjeść sałatkę z owoców morza, rozsiąść się na wygodnej kanapie i podyskutować o fabule. Tak, tak, jaki to dobry film. Pouczający taki. Że nawet ze slumsów można się wyrwać. A co to za miłość była....że on jej tak szukał uparcie....I wyrwał ją od tego gangstera, popatrz pan.....

Obrzydliwe. Nieprawdziwe. Hołdujące najniższym instynktom. Mające na celu fałszywe wywołanie dobrego samopoczucia - "Panie, jaka bieda w tych Indiach, kto by pomyślał.....U nas to jeszcze nie jest źle". Albo u innych: "to zróbmy jakąś zrzutkę na tych Indyjczyków, co? Może jakiś transport hamburgerów? To nic, że z krowy, jak biedni, to niech nie wybrzydzają!"

Niesmak mam po tym filmie. Tak, to dobre określenie: niesmak.

Najlepszym komentarzem do moich odczuć była informacja, którą zobaczyłam tego samego wieczoru na onecie: "Dziewczynka - aktorka grająca główną bohaterkę filmu "Slumdog" nadal mieszka w slumsach". I gdzie happy end? Jedno zdanie, a jak wiele mówi.

No i - tak zwany - "wielki przegrany" tegorocznej oskarowej gali, gali, co do której już dawno straciłam złudzenia, ale co roku jakoś naiwnie - i niepotrzebnie - wierzę w to, że jednak może kiedyś zostanie doceniony właściwy film?

"Avatar". Właściwie głównie do oglądania. Piękny wizualnie, prosty i nieoryginalny fabularnie. Mimo tego, że treści niesie niewiele, od razu wiedziałam, że nie dostanie głównej nagrody. Przez jedną scenę. Jedyną. Kiedy dzielni, amerykańscy żołnierze przechodzą pranie mózgu. Kiedy to wtłacza się im do głów, że jeśli pierwsi nie zaatakują, z pewnością "inni" zaatakują ich. Za blisko tej scenie do amerykańskiej rzeczywistości wojennej.

A już kiedy usłyszałam, że "Avatar" przegrał z filmem o dzielnych amerykańskich saperach w Iraku, tylko pokręciłam głową: za mało było, żeby przegrał ze zwyczajnym filmem. Musiał przegrać z takim, który "wyrówna proporcje" - gdzie bohaterowie wojenni stoją na odpowiednio wysokich pomnikach. To nic, że są agresorami. Są bohaterami. Trzeba ich wielbić. Walczą za amerykańską ojczyznę. Za cały świat. Za Ciebie też, mimo tego, że ich o to nie prosiłeś. I za mnie, mimo tego, że wcale tego nie chcę. Należy im się hołd. Należy im się Oskar!